ای مد لِس نِه زکف این سبحه ای صد دانه را
تا بکی شر ک و ریا بگذ ا ر د ا م و دانه را
خانه ای دل جای د لد ار است غفلت تا بکی؟
شرم د ار آخرحیا کن ره مده بیگانه را
حاجی اند ر سعی طَوف خانه می جوید مد ام
من بقر با ن د لی کو جُست صا حب خانه را
تا کنم جان را فد ای مقد م جا نا نه ا ش
کاش روشن کرد ی از فرط کرم کا شا نه را
پر زنا ن پروانه بی پر و ا بسوزد پیش شمع
گیر عبر ت یا ب بی پر وا ئی ای پر و انه را
را د مرد ان پشت پا مر د انه بر د نیا زد ند
آ فرین با د ش نا ز م همّت مر د انه را
د ر تحیّر روزوشب((حیران)) به یاد زُلف یار
وعده ای زنجیر بخشد این د ل د یو انه را .
(کتاب نقد جاویدان وگنج رایگان تأ لیف علامه سید محمد حسن میر جهانی طبا طبائی ص 230 )
شعر از خود مأ لّف است .
موضوع مطلب :