اما در این مورد، مطلبی از امام حسن مجتبی(ع) است که واقعا زیبا، ارزشمند، و البته قابل تأمّل است.
متن روایت:
«أَنَّ رَجُلًا أَتَى الْحَسَنَ(ع) فَشَکَا إِلَیْهِ الْجُدُوبَةَ فَقَالَ لَهُ الْحَسَنُ(ع) اسْتَغْفِرِ اللَّهَ وَ أَتَاهُ آخَرُ فَشَکَا إِلَیْهِ الْفَقْرَ فَقَالَ لَهُ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ وَ أَتَاهُ آخَرُ فَقَالَ لَهُ ادْعُ اللَّهَ أَنْ یَرْزُقَنِی ابْناً فَقَالَ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ فَقُلْنَا لَهُ أَتَاکَ رِجَالٌ یَشْکُونَ أَبْوَاباً وَ یَسْأَلُونَ أَنْوَاعاً فَأَمَرْتَهُمْ کُلَّهُمْ بِالاسْتِغْفَارِ فَقَالَ مَا قُلْتُ ذَلِکَ مِنْ ذَاتِ نَفْسِی إِنَّمَا اعْتَبَرْتُ فِیهِ قَوْلَ اللَّهِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّارا »؛
ترجمه روایت:
مرحوم طبرسی در مجمع البیان نقل می‌‌کند:
راوی می‌‌گوید خدمت امام حسن(ع) بودیم که مردى خدمت حضرت آمد و از «قحطى و گرانى» به آن حضرت شکایت نمود.
حضرت به او فرمود: استغفار کن و از خدا طلب آمرزش کن.
مرد دیگرى آمد و به آن حضرت از «فقر و تنگدستى» شکایت کرد.
حضرت به او هم فرمود: از خداوند(جهت گناهان خود) استغفار و طلب آمرزش نما.
مرد دیگرى آمد و به آن حضرت عرض کرد: از خدا بخواه و دعا کن که خداوند پسرى به من لطف فرماید.
امام(ع) به او هم فرمود: از خدا طلب آمرزش نما.
سپس ما(حضّار مجلس) به آن حضرت عرض کردیم چند نفر خدمت شما آمدند و از چیزها و گرفتاریهاى گوناگون شکایت داشتند و تقاضاى مختلفى نمودند و شما همه آنها را به استغفار و طلب آمرزش امر فرمودى!
حضرت فرمود: من این را از پیش خود نگفتم و همانا در این باره از فرموده خداوند(در قرآن) پند گرفتم و استفاده نمودم (که فرموده:)
«اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّاراً، یُرْسِلِ السَّماءَ عَلَیْکُمْ مِدْراراً، وَ یُمْدِدْکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهاراً» (سوره نوح: آیه12-10)
از پروردگار خود طلب آمرزش نمائید همانا او بسیار آمرزنده است تا آنکه از آسمان بر شما باران پشت سر هم بفرستد و شما را به مال و ثروتها و پسرها کمک و مدد فرماید، و براى شما باغها و نهرها قرار دهد.
موضوع مطلب : 
