یکی ماه رخسا ربا فرو جاه تنفرنمود از غلا م سیا
غلا م سیه چهره شد تنگ دل چنین گفت با آن بت سنگ دل
که ای زُهره روی عطارُد جبین برویم به چشم حقارت مبین
که ما جمله تاریک و گر روشنیم همه عند لیبان یک گلشنیم
ترا آنکه رخسار چون بدرداد مرا صورت لیلة القد ر داد
اگرقطر? از سیاهیّ من بروی تو افتد بوجه حسن
ازان خال حُسنت یکی صد شود خریدار حُسن تو بیحد شود
وگر از بیاض توبر عکس کار برویم شود نقط? آشکار
مرا خلق مبروص خوا نند و شوم گریزند از من به هرمرزو بوم
مرا می سزد کزتو گیرم کنار ترا می نزیبد از من فرار .
(جامع النورین)
موضوع مطلب : 
